هفتِ مقدس!

تولدمه! نه خوشحالم نه ناراحت، راستش هم خوشحالم هم ناراحت...

قبلا تو اینستا یه نفرو میخوندم ک تو روز تولدش افسرده ترین بود، تولدشو دوس نداشت؛ بعد من همیشه فک میکردم چطور میشه ک آدم تو روز تولدش خوشال نباشه؟! ولی خودم اینجوری شدم... 

 

خیلی وقته ک همش حسرت میخورم، حسرت زندگی بقیه رو نه ها، حسرت زندگی گذشته خودمو، زندگی ای ک زندگی نکردمش! چقد زود دیر میشه؛ وقتی فک میکنم تو این همه سال عمری ک گرفتم کار مفید و خاصی نکردم :/ اصن راه دور چرا؟! از تولد پارسال تا امسالم چ کار خاصی کردم؟ از خودم راضیم؟! نه؛ موقع درس خوندنش بازیگوشی کردم، موقع تفریح و خوش گذرونی عذاب وجدان درسامو داشتم، همیشه همیشه، و باز هم همیشه این سیکل معیوب تکرار میشد و تلاشی واسه اصلاحش نداشتم! همیشه برنامه ها و فکرای خیلی بزرگی داشتم ک متاسفانه عملی نشدن، خوب مقصر خودمم، چون هدفای بزرگ تلاشای بزرگتر میخواد ک من نداشتم هیچوقت!

بیخیال دارم بازم چرت و پرت میگم :/ کلا خستم، وقتی ب این چیزا فک میکنم افسرده تر و داغون تر از اینی ک هستم میشم...

مامان هنوز کمرش درد میکنه، دکتر رفته و ام ار آی هم گرفته... اگه حالش خوب بود حتما واسه تولدم کیک میپخت و مهمونی ترتیب میداد مث پارسال، ولی نتونست و ب شیرینی از شیرینی فروشی و فقط جمع خودمون بسنده کردیم؛ بهتر، چون اصن حوصله مهمونی، اونم چی تولد، اونم کی خودم(!) رو ندارم این روزا...

٤٨م ک میشه فردا نذری داشتیم ولی بخاطر کمر درد مامان کنسل شد، امروز صبح گفت بعد نماز صبح کمرم خوب شد؛ نمیدونم با این اوضاع شاید فردا نذری بدیم، هنوز ک هیچی آماده نیس..

پ.ن : تو روز مقدس ٧ آذر، تعداد بازدید کننده ها ب ٧٠٠ رسید :)